Tamara, coördinator individueel ondersteuningsplan (CIOP) bij SEIN Cruquius, heeft het beste essay van 2024 geschreven volgens de Hogeschool van Amsterdam! Haar essay, ‘Dit leven leef ik, sterkte’, zal binnenkort worden gepubliceerd op socialevraagstukken.nl.
In haar essay deelt Tamara haar ervaring met Paul, een cliënt met een verstandelijke beperking die euthanasie wenst. Zij bespreekt de ethische dilemma's en juridische aspecten van dit onderwerp, evenals hoe de samenleving en zorgverleners hiermee omgaan.
Wij hebben Tamara geïnterviewd over haar werk bij SEIN en waarom zij ervoor heeft gekozen dit verhaal in haar essay te verwerken.
Hoe lang werk je voor SEIN?
‘Ik werk al 28 jaar met veel plezier voor SEIN. Ik begon als stagiaire, deed vakantie- en oproepwerk, werkte daarna als begeleider en ben nu al zo'n zeven jaar coördinator individueel ondersteuningsplan (CIOP). Ik heb altijd gewerkt met gedragsintensieve cliënten. Van huis uit kreeg ik mee: ‘Als je vijf dagen per week werkt, moet je ervoor zorgen dat je plezier hebt in wat je doet.’ Bij SEIN heb ik dat gevonden. Ik heb plezier in mijn werk en het voelt echt waardevol.’
Wat is jouw dagelijkse doel?
‘Mijn doel is om cliënten de veiligheid en het vertrouwen te geven, wat zij nodig hebben. Veel van deze cliënten ervaren angst in het leven, vinden het spannend en raken snel van slag. Zij hebben begeleiding nodig om de dag door te komen. Ik wil graag die veiligheid en dat vertrouwen bieden, zodat zij hun leven zo prettig en normaal mogelijk kunnen leven. Tegelijkertijd levert het mij ook veel op. Als ik aankom, zijn de cliënten enthousiast dat ik er ben. Ik krijg een hand, een knuffel, een warme begroeting. Ze zijn puur en echt, zeggen wat ze denken en vertellen of laten zien hoe ze zich voelen. Ik haal plezier uit de variatie van elke dag. Er wordt dagelijks alertheid van mij verwacht en ik krijg de kans om mezelf te ontwikkelen om de best mogelijke zorg aan de cliënt te bieden. Het mogen maken van fouten, reflecteren hierop en opnieuw proberen, biedt de uitdaging die ik zoek.’
Waarom heb je dit specifieke verhaal gekozen voor je essay?
‘Er zijn situaties die je meemaakt en nooit vergeet. Dit was er een van. Als begeleider voelde ik me machteloos en voelde ik het onrecht voor de cliënt. Dit essay zag ik als een kans om iets te doen met dat wringende gevoel. Het is een ethisch vraagstuk waarvoor ik aandacht wil vragen. Ik ben ervan overtuigd dat wij de zorg verder kunnen verbeteren als we durven te erkennen waar die nog tekortschiet. Vooral in het geval van euthanasie versus isolatiecel; mijns inziens vraagt dit om een heroverweging van hoe wij het humane leven van mensen met een verstandelijke beperking benaderen.’
Wat hoop je te bereiken met dit essay?
‘Ik hoop dat het essay mensen aan het denken zet en dat erover gesproken wordt. Misschien kunnen we alternatieven overwegen of toch soms buiten de lijntjes kleuren om te leren hoe het anders kan. Als begeleider kun je veel doen voor de cliënt en je doet alles wat in je macht ligt, maar er is een grens aan de zorg die je kunt bieden. Voor de cliënt zou het fijn zijn als zijn of haar stem gehoord wordt. Een verstandelijke beperking betekent niet dat iemand niets kan. Ook wilsonbekwame cliënten met een verstandelijke beperking kunnen goed aangeven wat zij willen en voelen. Daar moet naar geluisterd worden. Aan iedereen die dit leest, wil ik zeggen: heb oog voor het individu. Laten wij dit onderwerp breder overdenken en het gesprek hierover aangaan.’
